İBADET VE ALIŞKANLIK

Beş vakit namazını kılan biri, bir beynamazla uzun müddet yoldaş olur. Bunun ne namaz kıldığını ne de abdest aldığını görür. Bir gün buna,

“- Behey dost! Namaz dinin direği ve İslam’ın esasıdır.”

Bu söze cândan eyle îttimâdı

Namaz oldu sarây-ı din imâdı

(Bu söze candan, tâ içten itimat et ki namaz dini sarayının direğidir.)

Niçin namaz kılmazsın? Yoksa farz olduğunu mu bilmezsin?”

Beynamaz:

“- Behey kardeş, çocukluk yaşımdan beri ibadet etmek âdet olmamış. O sebepten güç geliyor.”

Namaz kılan adam:

“- Bunun çaresi kolay. Kırk gün sabah namazına devam et. Eğer ondan sonra terk edebilirsen gel sana bin akçe vereyim.”

Beynamaz:

“- Gel sen üç gün namazı terk et. Eğer ondan sonra kılabilirsen ben sana her ne dilersen vereyim.”

Kime terk-i ibâdet olsa âdet

Tutar cânın kesel kalbin kasâvet

Vuzû için eline alsa bardağ

Yanında şöyle sengîndir ki bir dağ

Namaza kasd eder olsa varıp sor

Ki mescid ona mahşerdir ezan sur

(Kime ibadeti terk etmek âdet olsa, bütün vücudunu tembellik, kalbini kasavet kaplar.

Abdest almak için eline bir bardak (testi) alsa, ona bu, taştan bir dağ gibi ağır gelir.

Namaz kılmaya niyetlenince yanına yaklaşır sor. Mescid ona insanların kıyamet günü İsrafil’in üfüreceği sûr gibi gelir.)

Kaynak: Latifeler, s. 295-297