İşittim ki bir gece, halkın yanık yüreğinden çıkan bir âh, bir ateş halini alıp Bağdad’ın yarısını yakmış. O sırada birisi,
“- Çok şükür, bu yangın bizim dükkanımıza zarar vermedi” demiş.
Cihan görmüş birisi ona şöyle demiş:
“- Ey idraksiz adam! Sen yalnız kendini mi düşünürsün? Koca bir şehir yansın da senin evin kurtulsun, hoşuna gider mi? İnsanların açlıktan karınlarına taş başladıklarını gören kimse, eğer taş yürekli değilse, midesini doldurmaz. Bir fakirin açlıktan kan yuttuğunu gören bir zengin, ağzına aldığı lokmayı nasıl çiğner? Hastanın sahibi sağlamdır, sıhhatlidir deme. Çünkü o da kederinden, o hasta gibi kıvrım kıvrım kıvranmaktadır. Merhametli yolcular, konak yerine vardıkları zaman, yolda kalanlar gelip yetişmeyince uyumazlar. Diken taşıyan kimsenin eşeği çamura battığı zaman, padişahların gönlü muzdarip olur.”
Kaynak: Sadi-i Şirazi, Bostan ve Gülistan, Kilisli Rıfat Bilge, s. 55-56
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder