Dört Hintli Müslüman bir mescide girdiler. Her biri namaz için önce niyet etti, tekbir getirdi. Kusurlarının ve acziyetlerinin idraki içerisinde, Allah’a sevgi ve korkuyla boyun eğerek namaza başladılar. Bu sırada müezzin içeri girdi.
Namaz kılan Hintlilerden biri, gayr-i ihtiyari (namazda olduğunu unutarak) yanındakine dedi ki; “Ey müezzin! Ezanı okudun mu, yoksa daha vakit var mı?”.
Öbür Hintli de namazda olduğu hâlde, kendini tutamadı, “Sus yahu, konuştun, namazın bozuldu” dedi.
Üçüncü Hintli, ikincisini azarladı; “Onu ne kınıyorsun amca, asıl öğüdü kendine ver. Sen de konuştun, senin de namazın bozuldu”.
Dördüncü de lafa karıştı; “Hepinizin namazı bozuldu. Hamd olsun ki ben sizin gibi hataya düşmedim”.
Böylece, gevezelikleri yüzünden dördünün de namazı bozuldu.
Şunun bunun ayıbını söyleyenlerin kendileri de mesafe kat edemezler. Ne mutlu o cana ki kendi ayıbını görür. Kim ki birisinin bir ayıbını görürse, onu kendinde bulur. Bir müminde gördüğün kusur sende yok ise emin olma, kendine güvenme! Olabilir ki o ayıbı sen de işleyebilirsin; senden de o ayıp halka yayılır.
Kaynak: Mevlana, Mesnevi, Cilt: 2, beyit nu: 3027-3045
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder