Öğrencinin, onu yetiştiren hocaya saygı ve vefalı olması

Bir zamanlar, yaptığı her güreşi kazanan, üç yüz altmış ağır oyun bilen, yiğit bir pehlivan yaşardı. Çok öğrencisi vardı. İçlerinden birini çok sever, ilgi gösterirdi. Bildiği oyunlardan biri dışında tümünü öğretmişti ona. Öğrencisi onu da öğrenmek isteyince, "Peki" deyip geçiştirirdi. Delikanlı tüm güreş oyunlarını öğrendi, rakiplerini yendi. Kimse karşısına çıkmak istemiyordu artık.
Bir gün Sultan'ın huzurunda,
"- Hem büyüğüm hem de ustamdır" demişti ustası için, "İki yönden üstünlüğü var, üzerimde hakkı var. Yoksa ne güç ne de oyun bakımından ondan aşağı değilim. Hatta bilek gücüyle pna üstün gelebilirim."
Bu çıkış Sultan'ın hoşuna gitmedi. "- Ustanla güreşmen gerek" dedi. Bir gün kararlaştırıldı. Devlet yöneticileri, saray görevlileri, ünlü pehlivanlar ve halk toplandı bir meydanda. İlkin delikanlı geldi. Sarhoş bir fil gibiydi. Rüzgarından her şey devriliyordu. Bir dağı yerinden koparacak gibi güçlü görünüyordu. Ustası göründü sonra. Öğrencisini şöyle bir tartınca anladı ki kendisinden daha güçlü ve çevik bir rakibi var. Ona öğretmediği oyun geldi aklına. Ancak onunla üstesinden gelebilir, yenebilirdi onu.
Güreş başlayınca vakit kaybetmeden oyunu denedi ve başarılı oldu. İki eliyle güçlü bedenini havalandırdı ve baş aşağı vurdu yere.
Bir bağırtı yükseldi seyredenlerden. Padişahın buyruğuyla ödüller yağdı usta pehlivana. Sultan genç pehlivanı azarladı, "- Ustana vefasızlıkta bulundun. Herşeyini borçlu olduğun birini yenmeye kalkıştın, cezanı çektin, yenildin" dedi.
"- Ustam bana öğretmediği oyunla alt etti beni" diye cevapladı. Yaşlı pehlivan karıştı söze, "- Haklısın" dedi öğrencisine, "Böylesi bir gün için saklıyordum onu."

Büyüğüyle kavgaya girişen öylesine serilir ki yere, kimse kaldıramaz onu.

Kendi yetiştirmesinden sıkıntı gören kişinin sözünü biliyor musun?

Vefa diye bir şey yoktur bu dünyada, kuru bir isim olarak vardır.

Sadi-i Şirazi, Gülistan, haz. Sadık Yalsızuçanlar, İstanbul: Timaş, 1997, s. 67-68