Hasan-ı Basrî’nin konuşma bakımından peygamberlere, hidayet bakımından da sahabîlere benzediğini bütün ulema ittifakla söylemektedir. İşte durumu böyle olan bir zatın konuşmasının çoğu, kalbe gelen düşünceler, amellerin fesadı, nefsin vesvesesi ve nefsanî şehvetlerin gizli ve kapalı yönleri idi.
Bir ara kendisine,
“- Ey Ebu Said! [Hasan-ı Basri’nin künyesi] Bu senin dediklerini kimseden duymuyoruz. Bunları nereden öğrendin?” diye soruldu.
Hasan-ı Basrî hazretleri,
“- Huzeyfe el-Yemânî’den öğrendim” dedikten sonra sözlerine şöyle devam etti:
“- Huzeyfe'ye de aynı şekilde, “Sahabenin hiçbirinden duymadıklarımızı senden dinliyoruz. Bunları nereden öğrendin?” diye sormuşlar. Huzeyfe şöyle cevap vermiş: “Bu sözleri Rasulullah'tan öğrendim. Rasulullah bunları sadece bana söyledi. Çünkü sahabe-i kiram Rasulullah’tan daima hayır ve amellerin fazileti hakkında sorarlardı. Ben ise özellikle amelleri ifsad eden şeyleri ve fenalıklara düşme meselesini sorardım. Çünkü biliyordum ki şerri ve fenalığı bilmeyen, hayrı ve iyiliği de tam manasıyla bilemez. Bunun için Peygamberimiz de bunları bana öğretti."
Gazzâlî, İhyâu Ulûmiddin, trc. Ahmed Serdaroğlu, İstanbul: Bedir Yayınları, 1993, cilt: 1, s. 197-198. Ayrıca bkz. İhyâ'dan Hikâyeler, haz. Mahmut Yılmaz, İstanbul: Harf Yayınları, 2004, s. 135-136
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder