Ömer b. El-Hattâb (ra) şöyle anlatıyor: Bir defasında Hz. Peygamber’in (sas) huzuruna birtakım esirler getirilmişti. Esirlerin arasında bulunan ve çocuğunu kaybetmiş olan emzikli bir kadın, gördüğü çocuğa koşup onu kucaklıyor, bağrına basıp emziriyordu. Peygamberimiz o kadını bize gösterdi ve “Ne dersiniz? Bu kadın çocuğunu ateşe atar mı?” diye sordu. “Hayır, kendisine kalsa kesinlikle atmaz” dedik. Bunun üzerine Efendimiz, “İşte Allah, kullarına bu kadının çocuğuna olan şefkatinden daha merhametlidir” buyurdu.
(Buhârî, Edeb 18; Müslim, Tevbe 22)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder