Enes b. Mâlik (ra) şöyle anlatıyor: Hz. Peygamber (sas) insanların en güzel ahlaklısıydı. Çocukluğumda kendisine hizmet ettiğim sıralarda bir gün beni bir işe gönderecekti. O zamanlar çocukluk halinin de etkisiyle, “Vallahi gitmem!” dedim. Hâlbuki içimden, Peygamberimizin emrettiği işe gitmek geçiyordu. O iş için yola koyuldum, fakat sokakta oynayan çocuklara rastladım ve onlarla birlikte oyuna dalıp işimi unuttum. Bir süre sonra baktım ki Peygamberimiz gelmiş, arkamdan başımı tutuyor. Ona baktım, gülümsüyordu. Bana dedi ki, “Enesciğim! Sana söylediğim yere gittin mi?” “Ey Allah’ın Elçisi! Derhal, şimdi gidiyorum!” dedim.
(Müslim, Fezâil 54; Ebû Dâvud, Edeb 1)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder