“De ki: Gerçekten hüsrâna uğrayanlar, kıyâmet günü hem kendilerini hem de âilelerini hüsrâna uğratanlardır.” (39/Zümer, 15; 42/Şûrâ, 45)
Cenâb-ı Hakk’ın, çocukların uhrevî kurtuluş veya hüsrânlarından ebeveyni (özellikle babayı) sorumlu tutması cidden mânidârdır ve üzerinde durulması gereken bir husustur. Bu âyetlerden hareketle hemen şunları söyleyebiliriz:
a- Âhiretteki hüsrân ile dünyâdaki günâhlar birbirinden kopuk değildir. Âile fertlerinin âhirette hüsrâna (zarara) uğramaları, onların dünyâda da hüsrâna düştüklerini, günahlar işlediklerini ifade eder.
b- Bunları hüsrândan kurtarmak, kişinin gücü dâhilindedir. Allah, bu sebeple ebeveyni sorumlu tutuyor.
c- Bu kurtarmanın yolu güzel terbiyedir. İyi bir terbiye sadece âhireti kurtarmaz, dünyâyı da kurtarır.[1]
[1] Bu hususta bkz. İbrahim Canan, “İslâm’a Göre Çocuk Suçluluğunun Önlenmesi”, Eğitim Yazıları, V, 161
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder