Sevgiyle Disiplin
Rüzgâr ve Güneş evrende hangisinin daha güçlü olduğunu tartışıyorlarmış. Rüzgâr kendisinin en büyük kuvvet olduğunu iddia ediyormuş. Tayfun hâline dönüştüğünde ağaçları söktüğünü, kasabaları yok ettiğini, isterse gemileri de batırabileceğini, onları okyanusun en dibine gönderebileceğini söylüyormuş. Yani en güçlü o imiş.
Güneş sessizce, “Belki de öylesindir” demiş.
Rüzgâr etrafına bakınmış ve “Şu karşı yolda yürüyen yaşlı adamı görüyor musun? Hadi, kimin daha güçlü olduğunu görelim. Şimdi onun paltosunu ve şapkasını uçuracağım. İzle!” demiş.
Güneş güldüğünü belli etmemeye çalışmış. Rüzgâr esmeye başlamış. O bunu yapar yapmaz da adam şapkasını çıkarıp eline almış. Rüzgâr artmış. Bunun üzerine adam paltosuna daha da sıkı sarılmış. Rüzgâr arttıkça adam paltosunu da şapkasını da daha sıkı kavramış. Rüzgâr on dakika boyunca sert bir biçimde esmeye devam etmiş. Sonra bundan vazgeçmiş.
Bunun üzerine Güneş, saklandığı bulutun arkasından çıkmış. Adam ısınmaya, gözlerini kısarak bakmaya başlamış. Güneş daha da ısıtmış. Beş dakika içinde adam öyle ısınmış ki paltosunu çıkarmış.”
Spencer Johnson. Bir Dakikalık Baba. çev. Meltem Erkmen. İstanbul: Epsilon yay., 1996, s. 78-79
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder