İmâm-ı Azâm hazretleri, bir gün çocuğun birinin çamurlu bir yolda koşarak gittiğini görünce seslendi:
“Evlâdım, dikkat et... Ayağın kayıp da düşmeyesin...”
Çocuk, durdu. Çok iyi tanıdığı Ebû Hanife hazretlerine bakarak şöyle dedi:
“Ey imam... Benim ayağımın kayması mühim değildir. Zîrâ ben düşersem, tek başına düşer, yine tek başıma kalkarım... Ya senin ayağın kayarsa, bu seni takip edenlerin de ayaklarının kayıp düşmesi demektir!”
Mehmet Dikmen, İslam Büyüklerinden Unutulmaz Sözler ve Hatıralar, Cihan Yayınları, 1995, s.117
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder