Yıl 1968, New Mexico olimpiyatları.
Bu yıl ki olimpiyatları unutulmaz yapan ve bu satırlara taşıyan olay ise John Stephan Akhwari isimli Tanzanyalı atletin başından geçmiş bir olay...
"Hava kararmaya başlamıştı, tribünlerde artık bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar az seyirci kalmış hatta temizlik görevlileri stadyumu temizlemeye bile başlamışlardı. Bu olay bir grup gazetenin dikkatini çekmişti, acaba bu insanlar ve olimpiyat komitesi hakemleri hala niçin beklemekteydiler. Çok geçmeden bu garip durumun esrarı stadyuma siyahî bir atletin yavaş adımlarla girmesi ile çözüldü. Demek ki bu insanlar kendi ülkelerinin atletlerinin yarışı bitirmesini bekliyorlardı. Fakat garip olan ise stadyuma atletin girmesi ile birden küçük seyirci grubunun hareketlenmesi ve tezahürata başlamasıydı. Çünkü atlet belki de olimpiyat tarihine geçecek kötü bir skorla sonuncu olmak üzere idi.
Gazetecilerden bazıları bu olayı Tanzanyalı taraftarların fanatikliğine bağlamaya çalışırken, diğerleri çoktan güzel bir haber yakalamış olmanın sevinci ile atletin yanına varmışlardı bile...
İşte tarihe geçen bir diyalog böylece başlamışı. Bir gazeteci dalga geçer bir üslupla sorusunu sormak için yarışı tamamlayan atletin yanına sokulduğunda kanamakta olan diz kapağını görmesi hiç de zor olmamıştı, çünkü yaranın üstünde pansuman bezi bulunmuyordu. Bunun üzerine tüm bu olayların nedeni anlaşılmıştı.
Ama gene de bir tanesi merakını yenemedi :
-Yaralı olduğunuz halde ve yarışı kazanma şansınız kalmamasına rağmen neden yarışı tamamlamak için bu kadar kendinizi zorladınız?
Soru Tanzanyalı atleti bayağı şaşırtır. Yine de cevaplar :
- Ülkem beni buraya yarışa başlayayım diye değil, yarışı bitireyim diye gönderdi.
Bu yıl ki olimpiyatları unutulmaz yapan ve bu satırlara taşıyan olay ise John Stephan Akhwari isimli Tanzanyalı atletin başından geçmiş bir olay...
"Hava kararmaya başlamıştı, tribünlerde artık bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar az seyirci kalmış hatta temizlik görevlileri stadyumu temizlemeye bile başlamışlardı. Bu olay bir grup gazetenin dikkatini çekmişti, acaba bu insanlar ve olimpiyat komitesi hakemleri hala niçin beklemekteydiler. Çok geçmeden bu garip durumun esrarı stadyuma siyahî bir atletin yavaş adımlarla girmesi ile çözüldü. Demek ki bu insanlar kendi ülkelerinin atletlerinin yarışı bitirmesini bekliyorlardı. Fakat garip olan ise stadyuma atletin girmesi ile birden küçük seyirci grubunun hareketlenmesi ve tezahürata başlamasıydı. Çünkü atlet belki de olimpiyat tarihine geçecek kötü bir skorla sonuncu olmak üzere idi.
Gazetecilerden bazıları bu olayı Tanzanyalı taraftarların fanatikliğine bağlamaya çalışırken, diğerleri çoktan güzel bir haber yakalamış olmanın sevinci ile atletin yanına varmışlardı bile...
İşte tarihe geçen bir diyalog böylece başlamışı. Bir gazeteci dalga geçer bir üslupla sorusunu sormak için yarışı tamamlayan atletin yanına sokulduğunda kanamakta olan diz kapağını görmesi hiç de zor olmamıştı, çünkü yaranın üstünde pansuman bezi bulunmuyordu. Bunun üzerine tüm bu olayların nedeni anlaşılmıştı.
Ama gene de bir tanesi merakını yenemedi :
-Yaralı olduğunuz halde ve yarışı kazanma şansınız kalmamasına rağmen neden yarışı tamamlamak için bu kadar kendinizi zorladınız?
Soru Tanzanyalı atleti bayağı şaşırtır. Yine de cevaplar :
- Ülkem beni buraya yarışa başlayayım diye değil, yarışı bitireyim diye gönderdi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder